by Nina Strategier |
June 01, 2016
For English scroll down
Nepal is wat rustiger dan India. Dat is precies wat we nodig hadden. Na het drukke India was Kathamandu een oase van rust (sort of dan..). Maar voor de gemiddelde Europeaan is het waarschijnlijk een wervelstorm van auto’s, geluiden, stof en mensen. De hoofdstad is deels nog steeds verwoest door de aardbeving van 2015. Overal zie je resten van ingestorte en beschadigde gebouwen.
Ook in Nepal is het eten lekker. Vooral rijst en linzen. Er zijn veel Tibetaanse restaurants en we hebben meermaals typische Tibetaanse gerechten geprobeerd zoals momo’s, deeg gevuld met groenten, kaas of buffalovlees.
De lagere delen van het land zijn extreem heet in mei. Daardoor was het soms vermoeiend om rond te lopen… Electriciteitsuitval is een groot problem in het land. Bijna elke stad heeft 8 uur durende power cuts. Als dit midden in de nacht is zweet je je kapot in bed omdat de ventilator of air-conditioner het niet doet. Een ander problem is het watertekort. Vaak moeten mensen uren in de rij staan om hun jerrycans the vullen. Ook midden in de nacht..
Om af te koelen zijn we gaan hiken. De met sneeuw bedekte bergtoppen zijn super mooi en het was sowieso een goede workout. Na 7 dagen traplopen, traplopen, nog meer trappen, een hagelstorm in de middle of nowhere en een freezing nacht in Machhapucchre basecamp waren we blij dat we weer terug konden naar Pokhara, een toeristisch stadje aan een meer, waar we weer een warme douche konden nemen.
Net als in India dragen de locals traditionele kleding. Vrouwen dragen meestal een sari, een kleurrijke lap stof die ze om zich heen wikkelen. Aan sieraden ook geen gebrek. De zilveren neusbellen, teenringen en enkelbandjes zijn heel leuk. Zelfs oude vrouwen dragen ze. Zal ik ook een neusring nemen..?
And a bit of Nepal
Nepal is a bit quieter than India. That’s exactly what we needed. After busy India Kathmandu was peaceful for me. But for the average European it would probably be a whirlpool of cars, sounds, dust and people. The capital is still full of damage of the 2015 earthquake. Many historic buildings are destroyed.
The lower parts of the country are extremely hot in May so sometimes we had a hard time to not melt while walking around.. A big problem in the country are the power cuts. Everywhere in the country they have 8-hour power cuts. If this is in the middle of the night it means that you are sweating your ass off in bed as the fan or air-con won’t work.. Another problem is the water shortage. Often people have to stand in line to fill their jerrycans with water.
Also in Nepal the food is tasty. A lot of rice and lentils. There are many Tibetan restaurants and we tried some of the typical food like momo’s, dough filled with vegetables, cheese or buffalo meat.
To cool down we went hiking. The snow capped mountains are super nice and it was for sure a good workout. After 7 days of stairs, stairs, more stairs, a hailstorm in the middle of nowhere, and a freezing night at Machhapucchre base camp we were happy to go back to Pokhara, a touristy lake town, where we could take a hot shower again.
As in India, the local people wear typical clothing. Women often wear a sari, one colorful piece of cloth that they wrap around their body. And there is no lack of jewelry. The silver nose rings, toe rings and anklets are really nice. Even old women have them. Should I take a nose ring too..?
Posted in
Asia,
goldsmith,
jewellery,
jewelry,
jewelry design,
Nepal,
photographer,
photography,
reisblog,
reisblogger,
reizen,
sieraden,
travel blogger,
travel photographer
by Nina Strategier |
March 16, 2015
(For English scroll down)
Laos is het meest gebombardeerde land ter wereld. Amerika heeft tussen 1964 en 1973 twee miljoen ton bommen laten vallen op het land. De clusterbommen hebben een aluminum behuizing en hebben ongeveer de grootte van een soepblik. Veel bommen zijn achtergebleven in de grond zonder dat ze zijn geëxplodeerd. Hierdoor zijn er duizenden doden en gewonden gevallen en nog steeds bestaat het gevaar dat ze exploderen. Bommen die niet zijn afgegaan worden ook wel UXO genoemd (unexploded ordnance). Er wordt geschat dat het 800 jaar duurt om al het UXO te verwijderen. Ban Naphia een dorpje in het noord oosten van Laos maakt op een positieve wijze gebruik van het afval van de bommen.
Van het aluminium van oude vliegtuigen en bommen uit de oorlog die op de provincie zijn gevallen maken ze producten waaronder ook sieraden! Na de oorlog wisten ze niet wat ze moesten doen met de vele bommen die gevallen waren totdat ze op het goede idee kwamen om er dingen van te maken en deze te verkopen. Laos is een erg arm land en het drop heeft de inkomsten van de producten nodig om te kunnen overleven.
Van hout en as worden er mallen gemaakt waarmee ze onder andere lepels en armbanden maken. Op alle local markten vind je de sleutelhangers, lepels en armbanden terug. Misschien leuk idee voor mij om hier iets mee te gaan doen om de lokale bevolking te helpen! In Cambodja doen ze dit ook en ga ik een van deze dorpjes bezoeken. Hierover meer in mijn volgende blog.
Jewelry made from bombs in Laos
Laos is the most bombed country in the world. The US bombed two miljon tons of boms on the country between 1964 and 1973. The cluster bombs have an aluminium casket and have the size of a paint can. Many bombs are still unexploded in the ground (unexploded ordnance = UXO). The bombs caused thousands of deaths and even now they can still take lives. It will take hundreds of years to remove all the UXO. Ban Naphia, a village in the north eastern part of Laos uses the remains of the bombs in a positive way.
From the aluminium of old planes and bombs from the war that fell in the province they make all kind of products including jewelry! After the war the local people didn't know what to do with all the bombs untill they got the idea to make things out of it and sell them. Laos is a very poor country and the village uses the earnings from sales to survive.
From wood and ash they make malls with which they makes spoons, jewelry and other products. On all local markets you find them for sale. Maybe a good idea for me to do something with it to support the people here! In Cambodia they do this too and I will visit one of these villages. More about this in my next blog.
Posted in
aluminium,
armband,
armbanden,
asia,
asian,
ban naphia,
blog,
bom,
bomb,
bombing,
bombs,
bommen,
bracelet,
bracelets,
culture,
cultuur,
ecofashion,
ethical,
ethisch,
fairtrade,
fashion,
fashion blog,
gebombardeerd,
goldsmith,
handgemaakt,
handmade,
jewelry,
laos,
nina strategier,
oorlog,
poor,
sieraad,
sieraden,
traveling,
UXO,
village,
war
by Nina Strategier |
February 21, 2015
(For English scroll down)
Myanmar is een land van tempels, pagodes en boeddhisme. Goud is hier een groot onderdeel van. Veel pagodes zijn bedekt met bladgoud. De Schwedagonpagode in Yangoon is zelfs bedekt met honderden of misschien wel duizenden kilo's bladgoud. Ook is de top van de pagode behangen met edelstenen zoals robijn en saffier. Bladgoud wordt ook gebruikt voor offers aan pagodes. De locals staan vaak in de rij om het op de buddha's te plakken.
Het goud wordt gewonnen in het land zelf en is 24 karaat. Over de omstandigheden waarop dit goud gedolven wordt heb ik zo mijn twijfels. Er is hier veel kinderarbeid en ik vrees dat in de mijnen hier veel gebruik wordt gemaakt van kinderen die onbetaald zwaar werk verrichten. Maar daar ga ik het in deze blog niet over hebben.
In Mandalay, een grote en drukke stad heb ik een 'gold leaf' werkplaats bezocht. Hier kon ik zien hoe goud, met de hand, wordt verwerkt tot bladgoud. Het concept is eenvoudig, het goud wordt gehamerd totdat het zo dun is dat er bladgoud overblijft. De 'hameraars' starten met een klein stukje goud dat een paar millimeter dik is. Vervolgens hameren ze voor 30 minuten op dat stukje met een mega grote hamer. Het goud zit op elkaar gestapeld in een soort pakketje tussen bamboebladeren. Na de eerste keer hameren wordt het goud in 6 stukjes verdeeld. Vervolgens hameren ze deze stukjes nog eens 30 minuten. Hierdoor worden de stukjes goud groter en dunner. Ten slotte is er een laatste 'hamersessie'. Deze duurt vijf (!) uur waardoor het goud uiteindelijk de gewenste dikte krijgt. Bijna een onmenselijke fysieke inspanning..
Tijdens het hameren wordt er een speciale 'klok', de clepsydra, gebruikt in de vorm van een halve kokosnoot waar in de bodem een klein gaatje zit waar water dooheen druppelt. Het water wordt eronder opgevangen, de 'hameraar' moet 120 slagen maken om de kom te vullen. Dit gebeurt meestal 18 keer per uur. De stukjes goud worden vervolgens op het juiste formaat gesneden en ingepakt.
De lokale bevolking gebruikt vaak het laatste spaargeld dat ze hebben om bladgoud te kopen en te offeren. Naast het gebruik voor offers wordt het goud ook gebruikt in make-up. De vrouwen (ook kinderen) dragen hier een apart soort make-up op hun wangen, hierin wordt het goud soms verwerkt. Aangezien de bevolking extreem arm is is dit meer iets voor toeristen. Ook wordt het goud gebruikt voor consumptie en kan je het kopen in een flesje om in te nemen. Of dit erg gezond is betwijfel ik.
An abundance of gold in Myanmar
Myanmar is the country of temples, pagodas and buddhism. Gold is a big part of this. Many pagodas are covered with gold leafs. The Schwedagon pagoda in Yangon is covered with hundreds or maybe thousands kilo's of gold. And on the top of the pagoda there are many precious gemstones like rubies and saffiers. The gold leafs are also being used for offerings to pagodas. The locals queue up to stick it on the buddhas.
In Mandalay, a big and busy city I visited a 'gold leaf' workplace. Here I could see how they make gold leafs by hand. The concept is simple, the gold is hammered until it is that thin just a gold leaf is left. The men who hammer start with a small piece of gold that is a few mililmeters thick. Then they hammer for 30 minutes on it. They put the gold into some kind of package in between bamboo sheets. After the first hammer 'session' they divide the gold in six pieces and hammer them for another 30 minutes. The gold becomes thinner and thinner. Finally there is one last hammer session that takes 5 hours (!) which gives the gold the desired thickness. Imagine the physical effort...
During the hammering they use a special 'clock', the clepsydra. It has the shape of a half coconut with in the bottom a small hole where water can drip through. They catch the water in a bucket, the man that hammers has to make 120 beats to fill the bucket. This happes 18 times per hour. In the end the gold is cut in the right size and packed.
The locals often use their last savings to buy the gold leafs in order to offer it. Besides using it for offering it is also used in make-up. The women (children too) in Myanmar use a special kind of make-up on their face and sometimes the gold is incorporated in it. Since this is very expensive this is more for the tourists. Further the gold is also used in some drinks but I doubt this is very healthy for one.
Posted in
asia,
azie,
backpacking,
Birma,
bladgoud,
blog,
boeddhisme,
buddha,
buddhism,
Burma,
edelstenen,
fysiek,
geloof,
gold,
gold leaf,
gold leafs,
goud,
goudsmid,
hamer,
hameren,
hammer,
hammering,
hand work,
handgemaakt,
handmade,
handwerk,
jewellery,
jewelry,
kinderarbeid,
mandalay,
mijn,
mijnbouw,
mining,
Myanmar,
nina strategier,
offeren,
offering,
pagoda,
pagode,
reisblog,
religion,
robijn,
ruby,
saffier,
sieraden,
travel blog,
work