by Nina Strategier |
February 21, 2015
(For English scroll down)
Myanmar is een land van tempels, pagodes en boeddhisme. Goud is hier een groot onderdeel van. Veel pagodes zijn bedekt met bladgoud. De Schwedagonpagode in Yangoon is zelfs bedekt met honderden of misschien wel duizenden kilo's bladgoud. Ook is de top van de pagode behangen met edelstenen zoals robijn en saffier. Bladgoud wordt ook gebruikt voor offers aan pagodes. De locals staan vaak in de rij om het op de buddha's te plakken.
Het goud wordt gewonnen in het land zelf en is 24 karaat. Over de omstandigheden waarop dit goud gedolven wordt heb ik zo mijn twijfels. Er is hier veel kinderarbeid en ik vrees dat in de mijnen hier veel gebruik wordt gemaakt van kinderen die onbetaald zwaar werk verrichten. Maar daar ga ik het in deze blog niet over hebben.
In Mandalay, een grote en drukke stad heb ik een 'gold leaf' werkplaats bezocht. Hier kon ik zien hoe goud, met de hand, wordt verwerkt tot bladgoud. Het concept is eenvoudig, het goud wordt gehamerd totdat het zo dun is dat er bladgoud overblijft. De 'hameraars' starten met een klein stukje goud dat een paar millimeter dik is. Vervolgens hameren ze voor 30 minuten op dat stukje met een mega grote hamer. Het goud zit op elkaar gestapeld in een soort pakketje tussen bamboebladeren. Na de eerste keer hameren wordt het goud in 6 stukjes verdeeld. Vervolgens hameren ze deze stukjes nog eens 30 minuten. Hierdoor worden de stukjes goud groter en dunner. Ten slotte is er een laatste 'hamersessie'. Deze duurt vijf (!) uur waardoor het goud uiteindelijk de gewenste dikte krijgt. Bijna een onmenselijke fysieke inspanning..
Tijdens het hameren wordt er een speciale 'klok', de clepsydra, gebruikt in de vorm van een halve kokosnoot waar in de bodem een klein gaatje zit waar water dooheen druppelt. Het water wordt eronder opgevangen, de 'hameraar' moet 120 slagen maken om de kom te vullen. Dit gebeurt meestal 18 keer per uur. De stukjes goud worden vervolgens op het juiste formaat gesneden en ingepakt.
De lokale bevolking gebruikt vaak het laatste spaargeld dat ze hebben om bladgoud te kopen en te offeren. Naast het gebruik voor offers wordt het goud ook gebruikt in make-up. De vrouwen (ook kinderen) dragen hier een apart soort make-up op hun wangen, hierin wordt het goud soms verwerkt. Aangezien de bevolking extreem arm is is dit meer iets voor toeristen. Ook wordt het goud gebruikt voor consumptie en kan je het kopen in een flesje om in te nemen. Of dit erg gezond is betwijfel ik.
An abundance of gold in Myanmar
Myanmar is the country of temples, pagodas and buddhism. Gold is a big part of this. Many pagodas are covered with gold leafs. The Schwedagon pagoda in Yangon is covered with hundreds or maybe thousands kilo's of gold. And on the top of the pagoda there are many precious gemstones like rubies and saffiers. The gold leafs are also being used for offerings to pagodas. The locals queue up to stick it on the buddhas.
In Mandalay, a big and busy city I visited a 'gold leaf' workplace. Here I could see how they make gold leafs by hand. The concept is simple, the gold is hammered until it is that thin just a gold leaf is left. The men who hammer start with a small piece of gold that is a few mililmeters thick. Then they hammer for 30 minutes on it. They put the gold into some kind of package in between bamboo sheets. After the first hammer 'session' they divide the gold in six pieces and hammer them for another 30 minutes. The gold becomes thinner and thinner. Finally there is one last hammer session that takes 5 hours (!) which gives the gold the desired thickness. Imagine the physical effort...
During the hammering they use a special 'clock', the clepsydra. It has the shape of a half coconut with in the bottom a small hole where water can drip through. They catch the water in a bucket, the man that hammers has to make 120 beats to fill the bucket. This happes 18 times per hour. In the end the gold is cut in the right size and packed.
The locals often use their last savings to buy the gold leafs in order to offer it. Besides using it for offering it is also used in make-up. The women (children too) in Myanmar use a special kind of make-up on their face and sometimes the gold is incorporated in it. Since this is very expensive this is more for the tourists. Further the gold is also used in some drinks but I doubt this is very healthy for one.
Posted in
asia,
azie,
backpacking,
Birma,
bladgoud,
blog,
boeddhisme,
buddha,
buddhism,
Burma,
edelstenen,
fysiek,
geloof,
gold,
gold leaf,
gold leafs,
goud,
goudsmid,
hamer,
hameren,
hammer,
hammering,
hand work,
handgemaakt,
handmade,
handwerk,
jewellery,
jewelry,
kinderarbeid,
mandalay,
mijn,
mijnbouw,
mining,
Myanmar,
nina strategier,
offeren,
offering,
pagoda,
pagode,
reisblog,
religion,
robijn,
ruby,
saffier,
sieraden,
travel blog,
work
by Nina Strategier |
January 31, 2015
For English scroll down
Ik ben vier maanden aan het reizen door Azië. In elk land dat ik bezoek schrijf ik een blog over de sieraden die daar gedragen worden of werden. Het eerste land is Maleisië. De sieraden die ik in dit blog beschrijf vallen onder de Peranakan stijl. Deze sieraden werden gedragen door de Chinezen in Maleisië, ook wel de Straits Chinezen genoemd. Ik beschrijf kort een aantal sieraden maar laat vooral veel foto's zien!
Sieraden voor dagelijks gebruik
De kerosang rantay was een sieraad dat dagelijks gedragen werd. Het was een soort broche bestaande uit drie delen die aan elkaar gelinkt worden door een ketting.
De kerosang rantays werden voornamelijk gemaakt van goud en voor de rijkere huishoudens werden er diamanten ingezet. De diamanten in de Peranakan sieraden komen waarschijnlijk uit Banjarmasin in zuid Kalimantan, waar zich de enige mijnen in de regio bevonden. De meeste diamanten werden roosgeslepen. Laat in de 19e eeuw kwamen er ook briljant geslepen diamanten. De kerosang werd bijvoorbeeld gebruikt voor een kabaya. Dit is een soort longsleeve hemd dat bij elkaar gehouden word door een kerosang of broches.
De vrouwen hadden karakteristieke portemonnees die gebaseerd waren op portemonnees van victoriaanse vrouwen. Deze portemonnees verschillen van de victoriaanse doordat ze kleiner zijn en decoratieve motieven hebben van Chinese origine. De lengte inclusief de ketting is 20 cm. De breedte gemiddeld 9 cm.
Trouwsieraden
De bruid werd vol behangen met sieraden tijdens de bruiloft. Bij bruiloften in de stijl van Malacca (een regio in Maleisië) werden meerdere gouden haarpinnen in het haar van de bruid geplaatst waardoor ze samen de vorm van een kroon hadden. De pinnen hadden een bloemen- of dierenmotief. Daarnaast kreeg de bruid kreeg een groot collier met meerdere kettingen om. Dit collier had tien verschillende decoratieve delen bestaande uit uitsluitend filigrain werk.
De matrassen van het bruidspaar werden vaak versierd met ornamenten. Op het bruidsbed werden ornamenten geplaatst. Deze bestonden uit twee delen die aan elkaar verbonden worden door randen. Ze werden gevuld met sterk geurende bloemblaadjes zoals jasmijn en waren het parfumeurs in bruidsbed.
Rouwsieraden
Als iemand overleed binnen de gemeenschap werd er voor drie jaar gerouwd. Tijdens deze periode werden er geen gouden maar zilveren sieraden gedragen. De kerosang van de vrouw werd verfraaid met parels in plaats van diamanten. Een weduwe droeg haar knot laag en met zilveren haarpinnen. Om het einde van de rouwperiode (na 3 jaar) aan te geven droeg de weduwe rode ixora (type bloem) in haar haar.
Het volgende land dat aan bod komt is Myanmar!
Perankan jewelry from Malaysia
I am traveling through Asia for four months. In every country I visit I write a blog about the jewelry people wear or wore there. The first country is Malaysia. The jewelry I describe in this blog are part of the Peranakan style. This type of jewelry belongs to a mommunity of acculturated Chinese, also known as the Straits Chinese.
I will describe shortly some of the jewelry they wore and will show you a lot of pictures.
Casual jewelry
The kerosang rantay was a piece of jewelry for daily use. It is a type of brooche made from three parts that are being linked to each other by a chain.
The kerosan rantay was mainly made from gold and was decorated with diamonds for the richer households. The diamonds used in the Peranakan jewelry probably came from Banjarmasi in south Kalimatan. Here were the only mines of the region situated. Most of the diamonds were rose cut. In the late 19th century diamonds were also cut in briljants. The kerosang was used for a Kabaya. This is a kind of longsleeve shirt that was being kept together by a kerosang or brooches.
The women had characteristic wallets that were based on wallets from Victorian women. These wallets differ from the Victorian because they are smaller and decorated with Chinese motives. The length, including the necklace, is 20 cm. De average width is 9 cm.
Wedding jewelry
For weddings in Mallacan (a region in Malaysia) style golden hair pins were being used in the hair of the bride. Together they formed the shape of a crone. The pins were decorated with a flower or animal motif.
Matrasses of the newlyweds were decorated with ornaments that exist out of two parts. The caskets were being filled with strong smelling flower leaves like jasmin and were perfumers of the wedding bed.
Mourning jewelry
When someone dies in the Straits Chinese community there was a mourning period of three years. During this period no gold but silver jewelry was worn. The kerosang of the woman was decorated with pearls instead of diamonds. A widow had her hair in a low knot with silver hair pins. To indicate the end of the mourning period (after 3 years) the widow wore red ixora (type of flower) in her hear.
The next country I will blog about is Myanmar!
by Nina Strategier |
October 21, 2014
(For English scroll down)
Op de 3e dag van de workshop hebben we een bezoek gebracht aan de Fairmined gecertificeerde mijn Aurelsa. Deze mijn ligt in de Peruaanse woestijn Atacama, op twee uur rijden ten oosten van Chala. De weg was zanderig en hobbelig maar het uitzicht erg mooi. Twee uur lang was er geen mens te zien maar uiteindelijk rees er uit het niets een heel dorp. Dit dorp, genaamd Relave, telt 4000 inwoners en draait volledig op kleinschalige mijnbouw. De Auresla mijn is een van deze mijnen.
Wij hadden de eer om een rondleiding te krijgen op het terrein van de mijn en in de mijn! Eerst kregen we te zien wat er gebeurt met het gedolven gesteente uit de mijn. De stenen worden heel fijn gemalen waarna er uiteindelijk, na een aantal processen, goud en zilver uit ontrokken wordt. Na deze uitleg mochten we in kleine groepjes de mijn in. De mijn is eigenlijk een lange gang midden in een berg. Aan het einde van de ‘gang’ wordt geboord, in deze boorgaten wordt dynamiet gestopt dat tot ontploffing wordt gebracht. Hierdoor raken de stenen los. Ze worden verzameld en met een karretje de mijn uitgereden.
Het was erg indrukwekkend om te zien hoe het eraan toegaat in de mijn. Het is er echt pikkedonker en zonder lamp zie je helemaal niks. Het beroep als mijnwerker is sowieso zwaar maar gelukkig wordt er goed aan de veiligheid van de mijnwerkers gedacht.
Na het bezoek van de mijn kregen we van de kinderen uit de gemeenschap verschillende dansvoorstellingen te zien. Het hele dorp was hiervoor uitgelopen en iedereen vond het erg leuk dat ze bezoek hadden uit het buitenland. Vooral de twee Japanse meisjes waren erg populair en druk bezig met het geven van handtekeningen. Na een lange dag en onder het stof reden we door de woestijn terug naar de kust en werden we getrakteerd op een hele mooie zonsondergang.
Bekijk hier de foto’s van het bezoek aan de mijn.
Lees in mijn volgende blog over mijn reis door Azie en de sieradencultuur in de landen die ik ga bezoeken!
A visit to the mine where my Fairmined gold & silver comes from (3)
On the 3th day of the workshop we visited a Fairmined certified mine named Aurelsa. This mine is situated in the Peruvian desert Atacama, a two hour drive eastwards from Chala. The road was sandy and bumpy but the view was amazing. For two hours we didn’t see a person but eventually a whole village showed up. This village, called Relave, has 4000 inhabitants and runs completely on small-scale mining. The Aurelsa mine is one of these mines.
We had the honor to be showed around at the terrain of the mine and in the mine! First they showed us what happened to the mined stones. They are being crushed into very small pieces, and after a few processes gold and silver will be extracted from it. After this explanation we were allowed to go into the mine in small groups. The mine is literally a long ‘hallway’ in the middle of a mountain. At the end of this ‘hallway’ they drill holes where they put in dynamite. After they explode the dynamite the stones are being collected and put into a trolley to transport the stones out of the mine.
It was very impressive to see how it all works inside the mine. It was really dark and without a light it is impossible to see a thing. Being a mineworker is not an easy job but fortunately they take very good care of the security of the mineworkers.
After visiting the mine the children from the community showed us different dance shows. The whole village showed up for this and they really liked it that we visited their community. Especially the two Japanes girls were very popular and had to give signatures all the time. After a long day and covered with dust we drove back through the desert back to the coast and saw a beautiful sunset.
See here the photo’s I took during the visit of the mine.
Read in my next blog about my trip to Asia and the jewelry culture in the countries I will visit!
Posted in
edelsmid,
fair trade,
Fairmined,
fairtrade,
goldsmith,
goud,
goudsmid,
handgemaakt,
handmade,
jewelry,
mijn,
mijnbouw,
mining,
nina strategier,
Peru,
sieraden